Wspomnienie błogosławionych męczenników z Algierii. Wśród nich pamiętamy ojca Christiana de Chergé, przeora klasztoru trapistów Notre Dame de l'Atlas w Tibhirine w Algierii, porwanego i zabitego w 1996 r. przez terrorystów wraz z sześcioma współbraćmi. Czytaj więcej
Wspomnienie błogosławionych męczenników z Algierii. Wśród nich pamiętamy ojca Christiana de Chergé, przeora klasztoru trapistów Notre Dame de l'Atlas w Tibhirine w Algierii, porwanego i zabitego w 1996 r. przez terrorystów wraz z sześcioma współbraćmi.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jesteście wybranym plemieniem,
królewskim kapłaństwem, narodem świętym,
ludem wybranym przez Boga,
by ogłaszać dzieła Jego potęgi.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Dzieje Apostolskie 15,1-6
Niektórzy przybysze z Judei nauczali braci: «Jeżeli się nie poddacie obrzezaniu według zwyczaju Mojżeszowego, nie możecie być zbawieni».
Kiedy doszło do niemałych sporów i zatargów między nimi a Pawłem i Barnabą, postanowiono, że Paweł i Barnaba, i jeszcze kilku spośród nich uda się w sprawie tego sporu do Jerozolimy, do Apostołów i starszych. Wysłani przez Kościół szli przez Fenicję i Samarię, sprawiając wielką radość braciom opowiadaniem o nawróceniu pogan.
Kiedy przybyli do Jerozolimy, zostali przyjęci przez Kościół, Apostołów i starszych. Opowiedzieli też, jak wielkich rzeczy Bóg przez nich dokonał. Lecz niektórzy nawróceni ze stronnictwa faryzeuszów oświadczyli: «Trzeba ich obrzezać i zobowiązać do przestrzegania Prawa Mojżeszowego». Zebrali się więc Apostołowie i starsi, aby rozpatrzyć tę sprawę.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Świętymi bądźcie,
jak Ja jestem święty, mówi Pan.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Rozdział 15. Dziejów Apostolskich jest jednym z kulminacyjnych momentów księgi i przedstawia rozwiązanie nurtującego wspólnotę chrześcijańską pytania dotyczącego relacji między judaizmem a chrześcijaństwem. Czy poganie, którzy nawracają się na Ewangelię, muszą podporządkować się prawu żydowskiemu, czy nie? Paweł i Barnaba, którzy utworzyli wspólnoty złożone głównie z pogan, nie wymagali obrzezania od wyznawców wiary chrześcijańskiej. Praktyka ta wyraźnie stawiała pod znakiem zapytania relacje pomiędzy wspólnotami, które wyrosły z głoszenia poganom, a tymi, które wyrosły z judaizmu. Dla rodzącej się wspólnoty chrześcijańskiej była to szczególnie trudna przemiana. Istniało ryzyko spowodowania drastycznego podziału w rodzącym się chrześcijaństwie. Dlatego konieczne stało się zebranie zgromadzenia wszystkich odpowiedzialnych, które odbyło się w Jerozolimie. Jest to pierwszy Sobór w historii Kościoła, przykład nie tyle formuły prawnej, ile wspólnego sposobu przeżywania wiary w braterskim zgromadzeniu, które gromadzi się, aby zastanawiać się i debatować nad tematami będącymi przedmiotem wspólnego zainteresowania. W tym sensie pozostaje przykładem życia wspólnot chrześcijańskich wszystkich czasów. Perspektywa, jaką papież Franciszek pragnął nadać całemu Kościołowi, jest następująca: synodalność, zanim stanie się wydarzeniem, jest sposobem przeżywania Kościoła, życia w komunii. Komunia w miłości i dialog braterski pokonują protagonizm jednostek, które pozostawione same sobie rozłąmują i dzielą. W ten sposób tymczasem trudności, które nieuchronnie pojawiają się na drodze, zostają rozwiązane i w jedności buduje się jedyne Ciało Chrystusa.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
