Wspomnienie Sw. Augustyna z Canterbury (†605), biskupa, Ojca Kościoła w Anglii. Czytaj więcej
Wspomnienie Sw. Augustyna z Canterbury (†605), biskupa, Ojca Kościoła w Anglii.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Duch Pana jest nad Tobą,
Dziecię, które zrodzisz, będzie nazwane świętym.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Dzieje Apostolskie 16,22-34
Zbiegł się tłum przeciwko nim, a pretorzy kazali zedrzeć z nich szaty i siec ich rózgami. Po wymierzeniu wielu razów wtrącili ich do więzienia, przykazując strażnikowi, aby ich dobrze pilnował. Otrzymawszy taki rozkaz, wtrącił ich do wewnętrznego lochu i dla bezpieczeństwa zakuł im nogi w dyby.
O północy Paweł i Sylas modlili się, śpiewając hymny Bogu. A więźniowie im się przysłuchiwali. Nagle powstało silne trzęsienie ziemi, tak że zachwiały się fundamenty więzienia. Natychmiast otwarły się wszystkie drzwi i ze wszystkich opadły kajdany. Gdy strażnik zerwał się ze snu i zobaczył drzwi więzienia otwarte, dobył miecza i chciał się zabić, sądząc, że więźniowie uciekli. «Nie czyń sobie nic złego, bo jesteśmy tu wszyscy!» - krzyknął Paweł na cały głos. Wtedy [tamten] zażądał światła, wskoczył [do lochu] i przypadł drżący do stóp Pawła i Sylasa. A wyprowadziwszy ich na zewnątrz rzekł: «Panowie, co mam czynić, aby się zbawić?» «Uwierz w Pana Jezusa - odpowiedzieli mu - a zbawisz siebie i swój dom». Opowiedzieli więc naukę Pana jemu i wszystkim jego domownikom. Tej samej godziny w nocy wziął ich z sobą, obmył rany i natychmiast przyjął chrzest wraz z całym swym domem. Wprowadził ich też do swego mieszkania, zastawił stół i razem z całym domem cieszył się bardzo, że uwierzył Bogu.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Oto my, Panie, Twoi słudzy,
Niech się nam stanie według Twego Słowa.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
W Filippi chrześcijańskie głoszenie stawia czoła nie tylko politeistycznemu środowisku religijnemu, jak w Listrze, ale także kulturze powiązanej z rzymskimi modelami życia. Problem pojawia się, gdy Paweł uwalnia biedną niewolnicę od nieczystego ducha, który kazał jej panu zarabiać pieniądze dzięki jej umiejętnościom widzenia. Paweł ją uzdrawia. Razem z konwertytką Lidią jest to druga kobieta, która opisana jest u początków europejskiego chrześcijaństwa. Właściciel tej kobiety wraz ze swoimi przyjaciółmi wzbudza silny sprzeciw wobec Pawła i Sylasa, aż do uwięzienia ich. Ale i tym razem Pan uwalnia swoich uczniów z łańcuchów. We wczesnym chrześcijaństwie często istnieje szczególna bliskość Ewangelii i więzienia. Być może także z tego powodu ewangelista Mateusz ponownie przypomina o obowiązku odwiedzania więźniów, a nie tylko uczniów. Dla chrześcijan doświadczenie więzienia było częste w pierwszych wiekach i tak naprawdę nigdy w historii nie brakowało przykładów wierzących więzionych za wiarę. Dlatego ważniejsze niż kiedykolwiek jest to, że w naszych czasach chrześcijanie starają się nieść pocieszenie w więzieniach, zwłaszcza tych, w których dochodzi do gwałcenia życia. To właśnie mówi nam ta strona Dziejów Apostolskich. Paweł i Sylas modląc się, powodują „trzęsienie ziemi”, które powoduje drżenie ścian i opadnięcie łańcuchów. A przede wszystkim zmieniają serce strażnika, który z powodu tego, co się stało, chciał się zabić. Paweł i Sylas pomagają mu zrozumieć, a on ogarnięty miłością wyprowadza ich z więzienia, uwalniając. Strażnik więzienny przyjął ich i cała jego rodzina nawróciła się na Ewangelię. Miłość Pawła i Sylasa przemieniła tego człowieka i całą jego rodzinę.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
