Wielki Poniedziałek
Wspomnienie męczenników Ewangelii.
Czytaj więcej
Wielki Poniedziałek
Wspomnienie męczenników Ewangelii.
Czytanie Slowa Bozego
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
To jest Ewangelia biednych,
wyzwolenie dla więźniów,
wzrok dla niewidomych, wolność
dla prześladowanych.
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Jana 12,1-11
Na sześć dni przed Paschą Jezus przybył do Betanii, gdzie mieszkał Łazarz, którego Jezus wskrzesił z martwych. Urządzono tam dla Niego ucztę. Marta posługiwała, a Łazarz był jednym z zasiadających z Nim przy stole. Maria zaś wzięła funt szlachetnego i drogocennego olejku nardowego i namaściła Jezusowi nogi, a włosami swymi je otarła. A dom napełnił się wonią olejku. Na to rzekł Judasz Iskariota, jeden z uczniów Jego, ten, który miał Go wydać: «Czemu to nie sprzedano tego olejku za trzysta denarów i nie rozdano ich ubogim?» Powiedział zaś to nie dlatego, jakoby dbał o biednych, ale ponieważ był złodziejem, i mając trzos wykradał to, co składano. Na to Jezus powiedział: «Zostaw ją! Przechowała to, aby [Mnie namaścić] na dzień mojego pogrzebu. Bo ubogich zawsze macie u siebie, ale Mnie nie zawsze macie». Wielki tłum Żydów dowiedział się, że tam jest; a przybyli nie tylko ze względu na Jezusa, ale także by ujrzeć Łazarza, którego wskrzesił z martwych. Arcykapłani zatem postanowili stracić również Łazarza, gdyż wielu z jego powodu odłączyło się od Żydów i uwierzyło w Jezusa.
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Syn człowieczy przyszedł służyć,
kto chce być wielki, niech służy innym.
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Ewangelia Jana rozpoczyna historię Męki Pańskiej opowieścią o uczcie w Betanii, w domu Marty, Marii i Łazarza - rodziny bardzo drogiej Jezusowi. W dniach ostrej konfrontacji z faryzeuszami i kapłanami dom przyjaciół stał się dla Niego miejscem odpoczynku. Do święta Paschy pozostało sześć dni – tak jak nam do Wielkanocy – a Jezus ponownie zasiada z nimi do wieczerzy. W pewnym momencie podczas wieczerzy Maria wstaje, podchodzi do Jezusa, klęka u Jego stóp i namaszcza je drogocennym olejkiem. Następnie ociera je swoimi włosami. To gest miłości, która ma zapach bezinteresowności i hojności i wypełnia nim dom. Każdy gest miłości, nawet najmniejszy, rozprzestrzenia swój zapach, swoją siłę. Judasz jednak patrzy na ten gest podejrzliwie, w jego oczach nie jest to przejaw miłości, ale marnotrawstwa. Chciwość i żądza posiadania zaślepiły go. Jezus odpowiada Judaszowi wprost: „Zostaw ją”. Olejek ten był zapowiedzią oleju, którym namaszczono jego ciało przed pochówkiem. Niedługo potem rozpocznie się Droga Krzyżowa, która doprowadzi do Jego śmierci. Maria jako jedyna zrozumiała, że Jezus ma być skazany na śmierć i dlatego potrzebuje uczucia, szczególnej bliskości, nawet skłonnej do przesady, jaką charakteryzuje żarliwa miłość. Ten gest, tak czuły i pełen miłości, zbudowany z prostoty i konkretu, symbolizuje drogę zbawienia: trwając z ubogimi, słabszymi, starszymi, jesteśmy blisko samego Jezusa. Do tego właśnie odnosi się Jezus, mówiąc: ”Ubogich zawsze macie u siebie”. To oni mogliby nam powiedzieć, jak bardzo potrzebują olejku przyjaźni i uczucia.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
